Over ons

Het is eind jaren tachtig als een aantal vrienden over denken om zelf een groep op te richten. In 1990 wordt de stap gezet, Fun Fun is dan een feit!

De eerste wagen was getiteld “Rusland” en werd beloond met een 6e prijs. Een mooie start. In de beginperiode worden er wagens gebouwd van een bescheiden formaat. Langzaam maar zeker krijgt de groep een vaste vorm en het niveau van de wagens begint te stijgen.

In 1995 wordt de eerste “grote” wagen gebouwd. “Ali Baba en de 40 rovers” was de eerste wagen die op het podium eindigde. Na deze 3e prijs wilden we meer.
Het niveau moest worden opgeschroefd. In 1996 werd qua omvang een bescheiden wagen gebouwd, maar mede door een goed doordacht ontwerp, eindigden we nu op de 2e plaats. En niet alleen dat, alle prijzen (buiten de Ere-prijs om) waren dat jaar voor ons.

Een jaar later was het dan zover. De eerste Ere-prijs uit onze geschiedenis was een feit.
“De Drakenschilder” was op dat moment een grote wagen voor ons.
Zelfs zo groot, dat er door sommigen werd gefluisterd, dat het misschien beter was
het achterste deel van de wagen maar niet te bouwen.

In 1998 en 1999 werden we 2e met wagens die vooral opvielen door hun markante vormgeving en techniek. We bewezen in die jaren dat je niet een enorme wagen hoeft te bouwen om hoog te eindigen.

In het jaar 2000 waren we toe aan een nieuwe uitdaging. “De verzonken kathedraal” moest zorgen voor onze tweede Ere-prijs. Het was een geweldig project.
Op vrijdagmorgen bleef het lang onzeker of we wel aan de start van het corso zouden komen. Door de vele opzetstukken waren we al verlaat, maar toen er door een stuurfout ook constructief het nodige mis ging, zagen velen het even niet meer zitten.
Toch werd er met vereende krachten gewerkt om de wagen op het parcours te krijgen. Uiteindelijk kregen we het toch nog voor elkaar. In een zijstraat stond de wagen te wachten, En kon gelukkig meedoen aan het corso. Het werd een zware middag ronde. Geen muziek, flauwvallende figuranten, en een gewonde duwer. De opluchting was dan ook enorm, toen we de Ere-prijs in ontvangst mochten nemen.

Het jaar daarop werd met “karavaan”een iets minder complexe wagen gebouwd. De derde prijs was ons deel.
In 2002 werd er met “Droom” gekozen voor een kleiner ontwerp.
Toen de maquette aan de leden werd getoond, konden weinigen vermoeden hoe het resultaat zou worden. Vooral de zaterdag voor het corso kunnen veel Fun Fun-ers zich nog goed herinneren. Toen de wagen in de schuur stond leken de twee delen meer op vormloze dozen, dan op sierlijk vormgegeven huizen. Voor velen werd pas op vrijdagmorgen tijdens het opzetten duidelijk, dat deze wagen toch wel eens hoog zou kunnen eindigen.

Uiteindelijk werden we glorieus eerste!

In 2003 wonnen we wederom de Ere-prijs.  “Museum” was een bijzondere creatie. Het niveau van deze creatie was enorm hoog. Door deze overwinning konden we in 2004 voor de derde keer op rij de beker winnen. “Don Quichot” werd een groots project. Maar door strakke organisatie en planning lukte het om de wagen te bouwen en zelfs op tijd in de bloemen te krijgen. Na een spannend corso en een prijsuitreiking die nog veel spannender was, mochten we alweer de Ere-prijs in ontvangst nemen. Deze prestatie mag toch wel een hoogtepunt voor de groep genoemd worden.

Vanaf 2005 zouden we het iets rustiger aan doen. Het was wel even wennen voor de groep om niet voor de prijzen te gaan. Het werd een moeilijk jaar. Het was lastig om de motivatie weer te vinden om “In nevelen” te bouwen. Voor de eerste keer  in de geschiedenis werd er gesproken over stoppen, of het ontwerp aanpassen. 2 weken voor het corso werden de koppen bij elkaar gestoken. We moesten met een goed strijdplan komen om de wagen zonder concessies af te krijgen. Uiteindelijk is het gelukt, en werden we in dit corso zelfs tweede.

In 2006 werd er met “Amadeus” nog iets kleiner gebouwd. Een redelijk relaxed jaar werd afgesloten met een mooie derde prijs.
In 2007 werd weer een grotere wagen gebouwd. Het gewaagde ontwerp “Deining” werd wederom beloond met een derde prijs.

In 2008 werd het weer tijd voor een uitdaging. “Kleur”  was een gewaagd concept, maar vooral een moeilijke wagen om te bouwen. Het was de uitdaging om twee exact dezelfde wagens te bouwen. De prijsuitreiking was uiteindelijk een behoorlijke teleurstelling. De zesde prijs die we kregen was niet echt wat we hadden gehoopt. Wel heeft deze wagen er voor gezorgd dat we in 2009 op zoek zijn gegaan naar manieren om het niveau van de toekomstige wagens verder op te krikken. We waren erop gebrand om te leren van de fouten van 2008. Diverse maatregelen werden genomen, maar de opvallendste was wel het veranderen van bouwlocatie.  De wens om in een tent te bouwen was er al langer, maar kon nu worden gerealiseerd.

In 2009 werd er veel veranderd. Zo is corsogroep Fun Fun voortaan een stichting.
We hebben nieuwe bouwmethodes, we tikken onze bloemen en we zijn verlost van de opzetstukken. In recordtijd werd er een wagen uit de grond gestampt.Een nette en strakke wagen was het resultaat.
In 2009 mochten we wederom de Ere-prijs in ontvangst nemen. In 2010 werd gekozen voor een gewaagd idee. Het bouwproces liep redelijk voorspoedig, al zorgde het water voor heel wat hoofdbrekers. Vooral de laatste weken, bleek het nog een enorme klus om dit te realiseren. Helaas kwam de wagen er niet helemaal uit zoals de bedoeling was. maar goed, dat kan een keer gebeuren. Het corso zelf was nogal een “zware bevalling”
Onze wagen was Loodzwaar. Daardoor konden we niet meer op eigen kracht rijden, en moesten worden gesleept.Ook het avond corso ging helaas niet vlekkeloos. Door lekkage,viel helaas al heel snel het grootste deel van de verlichting uit. Ook alle special effects die waren bedacht, hebben slechts weinigen kunnen zien. maar ondanks alles werden we wel 3e.

In 2011 en 2012 werden er weer echte topwagens gebouwd. beide jaren werden gekenmerkt door de hoge moeilijkheidsgraad van de wagens. Maar met deze zeer bewerkelijke wagens werden wel hele mooie prijzen gehaald. Met “Expeditie 22” werden we 2e. En in 2012 wonnen we met “Bijvangst” voor de 7e keer het corso. Een geweldig resultaat.
Zeker omdat  we naast de Ere prijs, ook nog de publieksprijs en de gouden dahlia in ontvangst mochten nemen. Ook werd Bijvangst door corsoliefhebbers uitgeroepen tot mooiste corsowagen die dat jaar in het land had gereden.

2013 werd een bijzonder jaar. Nadat we in April ons ontwerp aan de kant hadden gezet, omdat deze volgens ons teveel leek op het ontwerp van een collega groep, gingen we opzoek naar een nieuw idee. Dat idee werd “Bram”. Een strakke en nette wagen moest het worden. Voor ons gevoel een stapje terug. Maar de uitwerking was top! Een jaar dat voor ons goed verliep. De bouw ging soepel, al waren de vele bewegende onderdelen nog wel een uitdaging. De Ere prijs was een echte verrassing.
Maar dat was nog niet alles. Er zat voor ons nog meer in het vat. De theaterprijs, belichtingsprijs en publieksprijs waren ook nog ons deel.

In 2014 hebben we onze 25e wagen op het  parcours gezet. Een enorme uitdaging op bijna alle fronten. Na 2 jaar winst  werd er veel van ons verwacht. Uiteindelijk bleek het een heel pittig seizoen. Een wagen die langzamerhand boven ons hoofd begon te groeien, en teveel vroeg van onze bouwploeg. Maar uiteindelijk reden onze 4 astronauten door Sint Jansklooster, en konden we dit jaar afsluiten met een mooie 3e plek,

2015 en 2016 zijn seizoenen waarin we onderscheidende wagens op het parcours weten te zetten. Of het nu de vele blauwe dahlia zijn van “Blauw bloed” of de markante vormgeving van “v12”, beide wagens vallen op. En nog een overeenkomst is dat we met beide wagens een 2e plek weten te behalen.

En na 3 jaren net niet, staan we in 2017 weer op de hoogste trede van het podium. Het idee van verweven werd beloond met alweer onze 9e Ere prijs. Een seizoen wat voor ons goed verliep. Bijzonder dit jaar was de grote hoeveelheid touw op de wagen. Een op het oog simpele beweging, maar het heeft het touwenteam heel wat zweetdruppels bezorgd om tot dit resultaat te komen. Naast de Ere prijs, mochten we ook de belichtingsprijs in ontvangst nemen. 

In 2018 kwam het ontwerpteam met “Goudzoeker” op de proppen. Iets heel anders dan we gewend waren om te bouwen. Het was een seizoen dat vooral de boeken in zal gaan, als het seizoen met de meeste zweetdruppels. Want was was het soms bloedheet in de bouwtent. Maar de opkomst en het enthousiasme waren er niet minder om. “Goudzoeker” was een wagen die het moest hebben van het overbrengen van een gevoel. Een echte belevingswagen.En gelukkig kwam dit over, want we mochten voor de 10e keer de Ere prijs in ontvangst nemen.

In 2019 maken we “Dagelijks brood” een ode aan de gewone man of vrouw. Die elke dag weer hard werkt om te kunnen voorzien in de dagelijks levens behoefte. Soms heb je wagens die groeien, en hoe dichterbij het corso komt steeds iets mooier worden. Hier werkte het andersom. We merkten dat het op verschillende vlakken, het net niet was. Toen de wagen op corsodag buiten stond, was het snel duidelijk dat we onze titel niet met succes zouden gaan verdedigen. Het idee kwam er niet lekker uit, en de slierten die uit de manden kwamen hebben weinigen  herkend als menselijke vormen. Helaas, maar dat kan gebeuren. We moesten genoegen nemen met een 5e stek. Terecht, dat wel. Maar als de wagen door de jury zelfs saai wordt genoemd doet dat toch een beetje zeer.

In 2020 hebben we door het coronavirus geen wagen gebouwd. We hebben een mooi mozaiek gemaakt. Zo konden we toch nog bezig zijn met dahlia’s. Dat jaar hebben we geprobeerd om er in de “corsoweek” toch iets leuks van te maken. Dat is uiteindelijk gelukt.

in 2021 is het vooral een jaar van aanpassen en flexibel zijn. Het ontwerp van “Bewoond” wordt in het seizoen meerdere keren aangepast. Corona maatregelen veranderen. Soms ten goede, en soms wordt het weer strenger. Uiteindelijk bouwen we onze wagen om naar een sculptuur. We winnen dit jaar de ERE prijs van Route 21, zoals deze eenmalige editie heet.