Corsoweek 2018

Tjonge jonge…Dat is eigenlijk alles wat we kunnen zeggen na de afgelopen corsoweek.Want ook deze week was een corsoweek met een eigen verhaal. Een verhaal over bloemen tekorten, schuiven en aanpassen. maar bovenal een corsoweek waarin Fun Fun zich van zijn beste kant liet zien. De kant van samen werken. Jong, oud, groot of klein, maakt niet uit. We doen het Samen!

De vrijdagavond, een week voor het corso werden de laatste stukken dicht gelast. En voor de verandering was het nu eens niet diep in de nacht. Sterker nog, het was halverwege de avond. De laatste lassers keken ook wat vreemd om zich heen, en vroegen zich af of ze niets waren vergeten. Na een paar inspectie rondes, waarbij gelukig nog een lengte rond-6 kon worden gelast, was echt alles klaar. De lasapparaten konden worden opgeruimd. heerlijk om die klus voor ons doen tijdig, en zonder al te veel stress te kunnen afronden. Zaterdag was de opkomst weer groot. En met man en macht werd er aan de wagen gewerkt. het doel was om de wagen zover mogelijk af te ronden. Het verven was al eerder die week begonnen, en kon zaterdag vol worden doorgezet. Ook de foamploeg maakte flink wat meters. Aan het eind van de dag konden we de balans opmaken. uiteraard was het foam en verf werk niet klaar, maar we waren tevreden met de eindstand op zaterdag. Op zaterdagavond kwam ook het eerste officiele bericht dat het een moeilijk jaar zou worden qua bloemen. Tekorten in aantallen waren er niet echt, maar wij moesten serieus gaan schuiven met kleuren om de wagen op een mooie manier dicht te krijgen. Maandag gingen we weer lekker verder. Als je het verslag van vorig jaar terug leest, kun je lezen dat wij ons hebben verbaasd over de enorme opkomst op maandag. Die verbazing was er nu weer. Wat geweldig om zoveel rode shirts in de tent te zien. Als een kolonie mieren storte men zich op het foamwerk, en je zag de wagen voor je ogen veranderen. inmiddels werd er flink gerekend en geschoven met kleuren.  Geen paniek of stress. Nee, er was een plan!, en dat plan werd uitgevoerd.

Dinsdagavond konden we beginnen met prikken. Maar er was ook een nieuwe klus die op Dinsdag begon. het laten glimmen van 50.000 bloemen. Rood, goud, en glimmende dahlia’s moesten er komen. Een paar jaar geleden hebben we bloemen blauw gemaakt, en deze klus bleek minstens zo arbeidsintensief. Maar aan de monsterklus werd begonnen. In een eigen tent, werden alle bloemen 1 voor 1 bewerkt. Eerst lijmen, dat dippen in de goud of rode glinster, en dan met haarlak afwerken. En nee, dit ging niet via een lopende band, of op een snelle manier. Elke bloem met de hand. Had het sneller gekund vraagt u zich af? ja hoor dat kon! maar ons glitterteam ging niet voor de makkelijkste weg, ze gingen voor het mooiste resultaat. Dat juist dat de meest bewerkelijke was maakte niet uit.

Inmiddels vorderde het prikken ook gestaag. De enorme hoeveelheid hoeken en gaten in het ontwerp maakte het niet bepaald makkelijker. Daardoor ging het ook niet enorm snel. Maar netjes en strak ging het wel. Iedereen zat rustig op zijn of haar plek te werken. Al zorgden de glimmende bloemen wel voor menig glimmend hoofd tijdens het prikken. We hebben zo’n vermoeden dat sommige prikkers nu, een week na het corso, de glitters nog steeds niet kwijt zijn. Ook op Donderdag was de opkomst goed. En met de tent helemaal vol werd er naar het eindresultaat toegewerkt. Op vrijdagochtend waren we pas rond 8:00u ur klaar. Dat kwam door de vele hoeken. Op sommige plekken kon je simpelweg maar met 1 prikker werken. Maar ook nu geen enkele stress of paniek. Nee, ook hier was een plan. En ook dit plan werdt uitgevoerd tot de laatste bloem. Op vrijdag ochtend mocht na maanden van hard werken de wagen uit de tent. En als deze dan buiten staat hoop je op dat “wow gevoel” maar dat kwam niet. Nee de wagen sprankelde niet, en leek het niet lekker te doen zo ’s morgens. Menig Fun Fun-er stond er wat moeilijk bij te kijken. Tuurlijk was hij mooi, maar niet dat wat we gehoopt hadden. Maar dan. Wat kan een corsodag veranderen! toen we onderweg gingen richting Sint Jansklooster brak de zon door, en sommige konden al weer een beetje glimlachen. De zon deed de wagen goed. Hij begon te stralen. Mooi optijd stonden we op onze plek. De lange wagen gleed probleemloos door de bochten. En toen kwam voor velen het corso moment van 2018. Onze goudzoeker klom op de wagen, de muziek ging aan, en de beweging werd ingestart. Toen, daar, op dat moment vielen de puzzlestukjes pas op hun plaats. Want dit jaar maakten we geen plaatje, geen dier of een ander beeld. Maar emotie, en gevoel. En dat kwam er toen pas in. Een bijna probleemloos middag corso werd gereden. Even leek het erop dat 1 van de harten halverwege niet verder kon bewegen, omdat een lager het begaf. Maar na een paar seconden balen, keken de mensen onder de wagen elkaar aan. Niet bewegen ging niet gebeuren! Met 4 man aan 1 hart trekken. Net zolang totdat we weer op onze plek stonden. En dat is gelukt.

 
Toen was het tijd voor de prijsuitreiking. Sommige Fun Fun-ers gespannen, en anderen meer relax. Wat ging het worden? we hadden werkelijk geen flauw idee. De top 5 was gehaald. Opluchting. Even later was zelfs de top 3 een feit. En enkele momenten later werden we als winnaar uitgeroepen. Wat een dag! Als je nu even later terug kijkt kun je alleen maar zeggen, Tjonge jonge.. voor de 10e keer mochten we de grote beker ophalen. Dat kan alleen als je kunt samenwerken met een prachtige ploeg mensen. Mensen die zich inzetten om iets moois te maken. Verwondering is wat overblijft. In deze week is ons al vaak gevraagd naar volgend jaar. Het schijnt namelijk zo te zijn, dat we volgend jaar voor de 3e keer achter elkaar kunnen winnen. En het Schijnt zo te zijn dat je dan iets extra’s of bijzonders moet doen. Ons antwoord is simpel. Wij doen volgend jaar niets anders. Wij bouwen wagens die wij leuk vinden om te maken, zonder rekening te willen houden met een eventuele uitslag.